Waarom zit er ruim een 0,7 miljoen Nederlanders geregistreerd werkeloos thuis? Waarom schiet een groot deel daarvan met losse flodders op onmogelijke vacatures en blijft dat keer op keer proberen, afwijzing na afwijzing? En waarom beoordelen de meeste werkgevers werkzoekenden nog steeds alleen op basis van CV en vacature, op wat iemand gemiddeld kan? Wie wordt er nu zo blij van al die afwijzingen?
Het schaap met de 5 poten
Een openstaande vacature is doorgaans geschreven voor het schaap met 5 of meer poten. Hoe meer je aan de “vinkjes” voldoet in “wat je kan”, hoe groter de kans dat je op gesprek mag. En hoe kleiner de kans op afwijzingen. Het werkte in de 20e eeuw, maar nu niet meer. Denk je in: wie nog met honderden tegelijk op 1 vacature te schiet, mist hoogstwaarschijnlijk zijn doel. Er is tegenwoordig meer voor nodig dan alleen een fantastisch CV en begeleidende brief om een onuitwisbare indruk te maken.
Naast het doel = afwijzing
Weet je, de overheid helpt ons een handje door de uitkeringsgerechtigden te verplichten minimaal 4 sollicitaties per 4 weken te sturen, anders pleeg je fraude. Die zijn echt niet allemaal even gericht. Met een overbelast P&O-apparaat bij de bedrijven tot gevolg: 200 tot 500 sollicitanten op 1 vacature, waarvan gemiddeld 1 op 20 geschikt is en er maximaal 8 tot 10 op gesprek kunnen. Dat zijn dus 192 tot 492 directe afwijzingen per vacature na de eerste schifting: gemiste kans!
Vind je het gek dat je geen gerichte feedback krijgt waarom je bent afgewezen? Dan vraag je er om dat bekende solliciteren met vacatures niet meer werkt. Je begrijpt nu wellicht dat het simpelweg geen doen is om alle afwijzingen persoonlijk te onderbouwen. Verzin maar een reden waarom je bent afgewezen, wetmatig of niet.